در بیشتر تابلوهای درودی دیوارهای روستایی سرشکسته به چشم می‌آید. دیوارهایی که گویا فقط نقاش می‌داند در پس و پشت آن چه چیزی قرار دارد.

ایران درودی در توضیح آن دیوارها گفته است: "در زمان جنگ جهانی دوم من و خانواده‌ام در آلمان زندگی می‌کردیم . یک سال پس از آغاز جنگ جهانی دوم ما همگی از طریق لهستان عازم ایران شدیم و در روستایی در اطراف توس (مشهد) مستقر یا در واقع پنهان شدیم. من و خواهرم فارسی بلد نبودیم و پشت خانه ما گورستانی بزرگ بود که تا مدت‌ها ما از آن بی‌خبر بودیم. حال و هوای آن روستا با مناظرش را هرگز فراموش نمی‌کنم و در اکثر کارهایم آن دیوارها وجود دارند. آن روستا الان در منطقه شاندیز است."

 درباره مرواریدهایی که در بسیاری از تابلوهایش به جای جوانه قرار دارند یا در اطراف موضوع نقاشی پخش و پلا هستند، گفته بود: "خواهری داشتم که بسیار دوستش داشتم و برایم عزیز بود. مرواریددوز قابلی بود. مرواریدها یادگارهای او هستند در نقاشی‌های من. آگاهانه هم در کارهایم نیامدند، فقط یک روز دیدم بر تابلوهایم نشسته‌اند."

او در باره گل‌های زیبایی که در تابلوهایش دیده می‌شود، گفته: "آنها مردم هستند. گاه خودم و خانواده‌ام و گاه دیگرانند که به شکل گل متجلی می‌شوند."